Dubrownik - największa perła Chorwacji.

"Jeden jedyny" - tak reklamuja Dubrownik lokalne foldery i nie ma w tym cienia przesady. Najpiekniejsze chorwackie miasto jedno z najwspanialszych na swiecie położeno jest w poludniowej Dalmacji, blisko granicy z Czarnogorą. Z oddali prezentuje sie wyjatkowo imponujaco: piekna, jednorodną stylistycznie starówkę otaczaja gigantyczne mury obronne, dzieki ktorym Dubrownik nigdy nie zostal zdobyty w bezposredniej walce. Również przy bliższym poznaniu miasto nic nie traci ze swojego uroku. Starówka niemal w całości powstała z kamienia- kamienne sa domy i ulice, ktorych nawierzchnia została przez stulecia wypolerowna do granic mozliwości. Kamienne są zabytki, ktorych miasto ma bez liku: kościoły, klasztory, pałace. Kamienne są wreszcie same mury, po których można obejść miasto dookoła, sycąc oczy jego widokiem z roznych stron. Stari Grad to tylko część dzisiejszego Dubrownika. W miescie podzielonym na 35 dzielnic żyje obecnie 47000 ludzi. W przeciwienstwie do wiekszosci chorwackiego wybrzeza, turysci odwiedzaja Dubrownik przez caly rok. Sprzyja temu łagodny klimat ze średnią temperaturą roczną 17 st. C. i przeciętnym nasłonecznieniem 2554 godzin. W lipcu słońce świeci tu średnio przez 12,4 godzin dziennie - tak długo, jak w Aleksandrii. Zimą temperatura utrzymuje sie zdecydowanie powyzej zera, a śnieg pada niezwykle rzadko. Prócz miasta atrakcyjne sa rowniez jego okolice. Ulubione miejsce wypoczynkowe mieszkancow to wyspa - Ogród Botaniczny Lokrum. Do ucieczki przed miesjkim zgiełkiem nadaje sie rowniez pełen zieleni i antyczno-średniowiecznych pozostałości Archipelag Elaficki.

Historia Początki Dubrownika sięgają czasów prehistorycznych, jednak rozkwit republiki i jej złoty wiek przypadaja na XV i XVI stulecie. Dubrownik dysponował wówczas 200 statkami, które pływały po Adriatyku, Morzu Śródziemnym i Morzu Czarnym, docierały do potrów Anglii i Niemiec, Indii i obu Ameryk. Pod konies XVIII stulecia miasto starało sie wykorzastać ozywienie w handlu sródziemnomorskim - odbudowano flotę i sieć kontaktów handlowych. Nie trwało to jednak długo, ponieważ w 1808 roku do Dubrownika wkroczyli zołnierze Napoleona, którzy podporzadkowali miasto Francji. 7 lat później, na Kongresie Wiedeńskim Dubrownik włączono w granice Austrii jako część Dalmacji. Po upadku monarchii Habsburgów miasto znalazło się w Królestwie Serbów, Chorwatów i Słoweńców. Druga wojna swiatowa zakończyła się włączeniem w obszar Jugosławi. Kilka lat po wojnie miasto zaczęło zyskiwac znaczenie turystyczne, szybko wyrastajac na najwazniejsza miejscowośc wypoczynkowo - turystyczna Jugosławi. Odrestałrowane zabytkowe budowle budziły zachwyt nietylko obywateli Jugosławi - przyjezdżało coraz wiecej gości z zagranicy. W 1991 roku po ogłoszeniu przez Republike Chorwacji dekladacji niepodległosci, miasto było oblegane i ostrzeliwane przez serbów i Czarnogórców. Zdjęcia z bombardowań Dubrownika, umieszczone na Liście Światowego Dziedzictwa UNESCO, wstrzasneły społecznoscią miedzynarodową. Zniszczenia wojenne były ogromne. Zgineło ok. 3000 mieszkańców, a prawie 70% budowli starego Dubrownika zostało uszkodzonych. Co prawda prawie wszystkie slady wojny juz usunieto, ale w niektórych miejscach w bocznych uliczkach starówki na domach sa jeszcze slady kul.Wędrując wzdłóż murów obronnych, warto zwrócic uwage na dachy domów. Stare dachówki, wykonywane ręcznie, różnią sie nieco miedzy soba. Nie sa tez idealnie symetrycznie. Dachy naprawione po wojnie mają dachówki o tradycyjnym kształsie, ale wykonywane maszynowo, a wiec idealnie równe.

Zabytki warte odwiedzenia

WIELKA FONTANNA ONUFREGO
Placyk przy bramie Pile zajmuje okrągła niewsoka budowla zwieńczona kopuła z otworem w środku- sławna Velika Onofrijeva fontanna z 1438 r. Powstała jako punkt czerpania wody z XV-wiecznych wodociągów, zaprojektowanych przez wloskiego architekta Onofria della Cava. Wodę dla Dubrownika doprowadzono z odległego o 12km w Rijece. Fontanna została poważnie uszkodzona podczas trzesienia ziemi w 1667 r. Krany, z których wypływa woda, to usta kamiennych masek (patrz zdjęcie) - kto napije się wody z każdego z nich, a potem wypowie życzenie, ma podobno gwarancje jego spełnienia.


BASZTA MINCETA
Wchodząc na mury furtka przy bramie Pile i wybierając kierunek spaceru zgodny z ruchem wskazówek zegara, jako pierwsza zwiedza sie Basztę Minceta (XV/XVI wiek). Jej rozbudowę sfinansował częściowo ród Menceticiów. Ze szczytowego taracu, najwyższego punktu murów, świetnie widać miasto z wyspą Lokrum w tle. Na tarasie stoi luneta. Pierwowzór baszty powstał w 1319 roku wg. projektu niejakiego Nichifora Ranjia. Pierwsza, mniejsza Minceta była czworokątna. W 1464 roku ukończono przebudowę - zachowany do czasów obecnych kształt nadali jej sławny florencki architekt Michellozzo Michellozzi i znakomity chorwacki budowniczy Juraj Dalmatinac.


MUZEUM W SPICHRZU
Zaczynająca się koło kościoła Św. Ignacego uliczką Strossmayerovą, przechodzącą następnie w ulicę Od rupa dochodzi się do Muzeum Etnograficznego. Trudno je znaleźć - znajduje się po lewej stronie uliczki, tuż za półokrągło sklepionym daszkiem nad chodnikiem. Nad wejściem widnieje płaskorzeźba Św. Błażeja. W muzeum wyeksponowano bogatą kolekcję strojów, ozdob i ceramiki. Placówka mieści się w XVI- wiecznym spichlerzu zwanym Rupe, gdzie przechowywano zapasy żywnosci. Mieścił aż 1500 ton ziarna, któremu zapewniał stałą temperaturę. Było to możliwe dzięki temu, że pojemniki na zapasy wykuto w skale.

Galeria

                                                                                                                                               
Powrót do strony głównej.